"บันเลง" หรือ "บรรเลง"

[wang]

ชื่อหัวข้อ "1954 ปีที่ดนตรีหยุดบันเลง"

"บันเลง" หรือ "บรรเลง" ครับพี่พี

[pee]

ราชบัณฑิตท่านชอบเอาศัพท์ท้องถิ่นดั้งเดิมไปบวชให้เป็นแขก
นัยว่าจะหาทางทำให้ภาษาเก่าของเรา ไฮคลาส มีไวยกรณ์กับเขาบ้าง

ผมถือว่า "บันเลง" เป็นคำเขมร
ไม่ต้องแปลงเป็น ร หัน (รร) ครับ

แต่ไม่ต้องใช้ตามนะครับ

คำว่า "ละคอน" ผมไม่ใช้ ละคร
นี่เชื่อตามสมเด็จนริศ ท่านว่ามันมาจาก "ละโขน"
ไม่ได้มาจาก "นคร" อย่างที่มั่วคิดกัน

คำว่า เป็น ต่อไปจะใช้ "เปน" เพราะคำนี้เสียงยาว
ราชบัณฑิตแถมไม้ไต่คู้ให้ทำไมก็ไม่รู้
ในเอกสารก่อนยุคราชบัณฑิต ไม่เคยมีคำว่า "เป็น"

คำว่า "ข้าว" ที่จริงเสียงสั้น ต้องใช้ "เข้า"
อย่างในกฏหมายเก่า ใช้ว่า "เด็กเจ็ดเข้า เฒ่าเจ็ดสิบ" (ห้ามฟังเป็นพยาน)
เข้า กับ เฒ่า เสียงสั้น คล้องจองกัน

คำนี้เกิดเมื่อสมัยรัฐธรรมนูญนี่เอง กรรมการคนนึงถามในที่ประชุมว่า
คำว่า เข้า ที่คู่กับคำว่า ออก เป็น เข้า-ออก
เสียงพ้องกับ ในน้ำมีปลา ในนามีเข้า ควรทำอย่างไร
กรรมการเจ้าหลักการก็เลยจัดการเปลี่ยนอดีตซะ
ผลิตผลของชาวนา ให้ใช้ ข้าววววววววววววววว แทน

กรรม

เรียกว่า เปลี่ยนตั้งแต่พ่อขุนรามลงมาเลย
ดู บันทัดที่ 18 "เข๋า" สมัยนั้นไม้โท ใช้กากะบาด


โชคดีที่คนบ้านนอกไม่อ่านหนังสือ ก็เลยออกเสียงว่า มากิน"เข้า"กัน ไอ้หนู....
ไม่ได้พูดว่า กินข้าววววววววววววหรือยังจ๊ะท่าน

ฮา

[dht_tubes]

ใช้ผิดหลายคำอยู่เหมือนกัน ขอบคุณครับพี่

[pee]

ใช้ผิดหลายคำอยู่เหมือนกัน ขอบคุณครับพี่

ไวยากรณ์เดินตามหลังการใช้ภาษาครับ
ใช้ผิดใช้ถูกไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เพราะเราไม่ใช่นักภาษา
ผมเอง ก็ทำตามที่ตัวเองเชื่อ ซึ่งอาจจะผิดครับ โชคดีที่คุยในวงจำกัด

อย่าไปสนใจเกินจำเป็น เว้นแต่ต้องใช้แบบทางการจคงค่อยระวัง
แม้กระนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่

มีคนเล่าว่า
ชาวบ้านคนหนึ่งเข้าเฝ้าในหลวงรัชกาลที่เก้า เพ็ดทูลคล่องแคล่ว
ทรงถามจึงทราบว่าเป็นลิเกเก่า

แต่แล้วตอนหนึ่งจุดไม้ขีดถวาย ทูลว่า
"ถวายพระเพลิง พระเจ้าข้า...."

ฮากันทั้งวง ก็มิได้ทรงติเตียนอันใด

[dht_tubes]

ใช้ผิดหลายคำอยู่เหมือนกัน ขอบคุณครับพี่

แต่แล้วตอนหนึ่งจุดไม้ขีดถวาย ทูลว่า
"ถวายพระเพลิง พระเจ้าข้า...."

ฮากันทั้งวง ก็มิได้ทรงติเตียนอันใด

ผมว่าถึงกับเป้ากุงเกงแฉะกันเลยหล่ะครับ ฮา